© Muhammed Muheisen / AP
Muhammed Muheisen is Jordaniër. hij werd in 1981 in Jerusalem geboren. Sinds 2001 werkt hij als fotograaf voor Associated Press. Hij is nu fotograaf director in het Pakistan. Hij fotografeerde heel wat van de grote gebeurtenissen in het Midden-Oosten, Asia en Europa. Hij werd onderscheiden met tal van internationale prijzen (twee keer Pullitzer prijse winner, fotograaf van de jaar voor Time Magazine, deelnermer aan de Joop Swart Masterclass van World Press Photo...).
Als oorlogsfotograaf maakte Muhammed Muheisen in irak, Palestina, Afghanistan, Yemen, Syrië en Pakistan de schokkende foto’s die de media en het publiek verwachten. Naast zijn journalistieke opdrachten, slaagt hij erin om ook opzienbarendere beelden vast te leggen. Beelden die verwarrend zijn, omdat ze niet beantwoorden aan de clichés. Hij laat zien dat er achter de tragedies van zwaar beproefde bevolkingsgroepen, verwoeste steden en verminkte lichamen, leven is dat doorgaat, standhoudt en volhardt, net als de vegetatie die groeit in de spleten van de kale ruïnes.
De artistieke benadering van Muhammed Muheisen is erop gericht het voorspelbare verhaal te ontregelen met onvermoede verhalen. ‘Oorlog is zo vreselijk dat ik probeer te tonen hoe kostbaar het leven is,’ zegt hij. Zijn foto’s – of beter nog hun essentie: de levens waarvan ze soms de magische momenten vastleggen – zijn levenslessen. Ze leren je het sprankje licht in de duisternis te ontdekken, de grijsheid in te kleuren en het leven terug te vinden voorbij de dood. Zelfs als rampen en de conflicten op hun ergst zijn, gaat het leven nog door. De helden van alledag beginnen met simpelweg te overleven. Ze proberen hun waardigheid te behouden. Vervolgens bevestigen ze het leven weer met vreugde en spot. Ze bundelen de kracht zodat het leven zijn rechten kan hernemen en ten slotte richten ze zich op en laten ze hun stem horen.
Een indringende en poëtische expositie, fijnzinnig en intens, ontregelend en onthullend. Een eigenzinnige en nieuwsgierige blik die het buitengewone in het gewone vindt, de verbeelding in de hoogste nood, de broosheid van de hoop en de energie van de wanhoop.