Zowel op het vlak van relaties tussen mensen of (medische) zorg doet het begrip ‘instemming’ vragen rijzen over de vrijheidsmarge van het individu wanneer de macht duidelijk ongelijk is verdeeld. Is dat begrip wel inzetbaar als emancipatiemiddel? Betekent het niet veeleer dat men bepaalde vormen van dominantie moet accepteren? Moeten we dat begrip overstijgen en, zo ja, wat kunnen we ervoor in de plaats bedenken?